Met een zwaar hoofd kruip ik achter mijn bureau. Het weekend liep anders dan verwacht.
Wij waren in afwachting van de geboorte van een nestje puppies bij vrienden van ons.
Een daarvan zou voor ons zijn. We keken er naar uit, maakte plannen.
Zaterdag 21:00 ging de telefoon, kom alsjeblieft helpen, het gaat niet goed. We schoten schoenen en jassen aan, ik stuurde Kira terug de kamer in en we liepen er snel naar toe.
Maartje schiet in haar verzorgende rol en gaat direct aan de slag. Ik begin maar met het opruimen van wat rommel en omdat de dierenarts op de speaker staat kan ik snel heel zoet lauw water maken als dat wordt gevraagd. Na een half uur besluiten we dat we alles hebben gedaan voor deze pup wat we kunnen.
Helaas gaat het teefje niet weer aan het persen, terwijl er zeker 5 pups zijn gezien op de echo.
De dierenarts wordt weer gebeld, zo laden we het teefje in een auto, nemen van alles mee want je weet maar nooit.
Wij wachten in de auto, want corona, er mag maar 1 iemand in de wachtkamer en 1 met de hond mee, via de app worden we op de hoogte gehouden.
Er wordt besloten tot een keizersnee, dat gaat onder verdoving we gaan dus met lege handen terug. Zelfs de baasjes mogen er niet bij blijven
Na nog wat gedronken te hebben gaan we maar naar huis en kruipen in bed. Om 3:14 gaat de telefoon, helaas, nog 5 dode pups.
Het is onwerkelijk. Geen puppy…..
Als we een foto zien van de 5 puppies die met de keizersnee zijn gehaald, weten Maartje en ik onafhankelijk van elkaar welke de onze zou zijn geworden.
Twice was een reutje van 335 gram.
Ik ben verdrietig om beestjes die ik nooit heb gekend.
