Zondagochtend, al weer vroeg wakker. Ik hoor Kira een piep geven alsof ze wil zeggen: kom Johan, ik heb allang gehoord dat je wakker bent en er ligt sneeuw, ik wil naar buiten als een Rottweiler in de sneeuw.
Ik ga naar beneden pak me goed in en pak de uitrol lijn. Kira ziet dat, haar staart slaat een mooie roffel tegen de haldeur.
We stappen naar buiten. Oh wat is ze blij.
Gelijk een paar snelle rondjes op de parkeerplaats. Ik roep haar tot de orde ze moet even wachten tot we op de dijk zijn. Met tegenzin luistert ze.
Op de dijk geef ik het commando vrij! De volgende tien minuten wordt mijn rechterarm 10 centimeter langer. (36kg spieren op 4 poten dat een aanloop kan nemen van 16 meter) ik heb het er graag voor over en geniet van een blije rottweiler in de sneeuw.
Aan het eind van de dijk komt ze op commando weer keurig naast. In het park vraagt ze om haar speeltje. Ze gooit het in de sneeuw en pakt het weer op en rent er mee weg om precies voor het einde van 8 meter lijn te stoppen.
Nu heb ik ook de kans een paar fotootjes te maken. Het was nog donker en ik moest een lijn vasthouden, maar het is een impressie.
De herinneringen zijn veel beter dan de foto’s.
