Door een op Facebook geplaatste foto van Borac wordt ik in gedachten teruggevoerd naar een jaar geleden.
In die tijd vingen wij een hond op.
Borac zijn baasjes waren net geëmigreerd en hij kon niet direct mee maar zou later volgen. Borac zat in een pension en moest daar weg.
Het was ook nog eens een neefje van Kira haar grote vriend en zag er op de foto te schattig voor woorden uit. Ik liet de foto aan mijn vrouw zien (zij is de baas) en wij zouden Borac opvangen. Wij reden naar het pension (niet direct naast de deur). Daar aangekomen staat er over een standaard tuinhek van 180cm hoog een hond op zijn achter poten ons aan te kijken. Oeps dat is groooot.
Borac zou een paar weken blijven, dat werd een paar maanden. Van emigreren leek geen sprake meer. Ik heb helaas zijn baasje een deadline moeten stellen voor wanneer hij weg moest zijn.
Nu hielden we ook van Borac dat naar het asiel brengen was geen optie. Uiteindelijk hebben wij een goed tehuis voor hem gezocht en gevonden want hij was echt niet geschikt voor in een woonwijk. Hij was opgevoed als waakhond en blafte zodra hij iets hoorde en er verder niemand in de buurt was. Gevolg was dat hij vooral in de nacht veel blafte. En blijkbaar lopen er tot 02:00 mensen (en honden) over de dijk achter ons huis, en gaat om 4:30 de eerste buurman van de parkeerplaats al weer aan het werk.
Nu denk je misschien dat ik een grote hond heb. Nou vergeleken bij Borac was Kira klein.
Maar ook deze wat onzekere hond werd door Kira in huis geaccepteerd en na een aantal weken konden ze naast elkaar eten. (volgens zijn baasje had Borac voedsel nijd en zouden ze nooit te gelijk kunnen eten)
We kregen veel hulp van Georgine Mol van Molendier, die Borac diverse keren heeft behandeld en zelfs op Kira en Borac heeft gepast toen wij een feestje hadden.
Ken je mensen die hun hond graag willen ondersteunen en daar hulp bij nodig hebben? Ik kan Georgine echt van harte aanbevelen.
